Last battleให้ตายคุณก็เป็นของผม

Last battle ให้ตายคุณก็เป็นของผม

บทนำ

องค์กรลับระดับชาติถูกก่อตั้งขึ้นมาโดยบุคคล 3 คน  ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าสามคนนั้นเป็นใคร  หรือถ้ามี  คนคนนั้นก็จะถูกทำให้หายไปจากโลกนี้อย่างเงียบเชียบ  ราวกับหายสาบสูญ  ไม่มีเหลือแม้แต่ร่องรอย  มีคนเคยพยายามสืบว่าคนหายไปไหน  แต่ก็ถูกกำจัดไป  จึงไม่มีใครคิดที่จะพยายามหาต้นตอ  หรือบุคคลทั้ง  3  อีก  หรืออาจจะยังมีอยู่  ก็ไม่ทราบรายละเอียด

                องค์กรนี้ถูกตั้งขึ้นเพื่อหารายได้เข้าประเทศ  รายได้ประมาณ  50%  ของประเทศล้วนมาจากองค์กรทั้งสิ้น  ไม่มีใครรู้ว่าเงินพวกนั้นมาจากไหน  เพราะมาจากหลายๆแหล่ง ( และเราก็จะยังเก็บความลับไว้ต่อไป  = = ) แต่องค์กรนี้ติดต่อโดยตรงกับผู้นำประเทศ 

                ธุรกิจใหญ่ๆ  ห้าง  โรมแรม  สนามบิน  หรือแม้แต่บริษัทเล็กๆ  ส่วนใหญ่ในประเทศถึง  60%  ล้วนแต่เป็นกรรมสิทธ์ขององค์กรทั้งสิ้น  เรียกง่ายๆ ว่า  ขายไม้จิ้มฟันยันเรือรบ

                  องค์กรนี้ถูกเรียกกันว่า S ย่อมาจากคำว่า  Secret 

                เมื่อเร็วๆ นี้  ได้มีการประกาศจากรัฐบาลว่า  จะเปิดเผยว่าผู้นำทั้ง  3  ขององค์กร S  คือใคร  ทั้งสื่อและประชาชนได้ให้ความสนใจในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก  ได้มีเสียงซุบซิบเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปทั่ว 

1

ตัวจริงที่ถูกเปิดเผย

                ตึก  ตึก  ตึก

                เสียงฝีเท้าของเด็กสาวคนหนึ่งในชุดเสื้อยืดสีขาว  ข้างหน้าสกรีนคำว่า love mom กางเกงขาสั้นสีดำ  และรองเท้าผ้าใบของ NIKE  วิ่งตรงเข้ามาในซอยแคบๆ  แห่งนึง  เธอกำลังหนีจากกลุ่มแก๊งวัยรุ่นที่ไล่ล่าเธออยู่ราวกับโกรธแค้นกันมา  10  ชาติ

                ตึก  ตึก  ตึก  ตึก!!

                คนพวกนั้นกำลังตามฉันมา  ถ้าฟังดูจากเสียงฝีเท้าแล้ว  น่าจะมากันสักประมาณ  10  คนได้  แต่แค่นี้นะยังเร็วเกินไปที่จะจับฉันได้!!!

                ยัยบ้า  หยุดเดี๋ยวนี้นะ!  เสียงหนึ่งตะโกนออกมาจากผู้ไล่ตาม

                หยุดให้โง่ดิ  แบร่~  ฉันหันไปแลบลิ้นให้คนพวกนั้นทีนึง  ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นอีก

                เฮ้ย! มึงอ้อมทางนั้น  ส่วนกูไปทางนี้!

                ฉันวิ่งตรงเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง  และตรงเข้าไปในห้องน้ำ  เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว  ก็เคาะให้สัญญาณคนที่อยู่ข้างล่าง 

                แอ๊ด~

                ประตูลับที่อยู่ข้างหลังชักโครกเปิดออกมา

                โห  เสียงยังสยองเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย  ฉันกระซิบบอกตัวเองเบาๆ  ก่อนจะตรงเข้าไปหาคนที่นั่งอยอยู่ข้างในก่อนแล้ว

คราวนี้ใครอีกล่ะการ์เด้น  ผู้หญิงผมยาวดัดเป็นลอน  ผมของเธอมีสีน้ำตาลอ่อน  ใบหน้าเรียวสวยเหมาะที่จะทำงานเป็นนางแบบ  มากกว่าหมกตัวอยู่ในสถานที่ลับตาคนเช่นนี้  ในตาคบกริบของเธอที่แฝงไปด้วยความโกรธเล็กน้อย  มองมาทางฉันอย่างจับผิด     

                โอ๊ย!  พวกอันธพาลแถวนี้แหละพี่แคล์  พอดีว่าการ์ดเห็นพวกมันกำลังไถเงินจากป้าคนนึงอยู่อ่ะ  คนก็ดูกันนะ  แต่ไม่มีใครนั่นแหละ  การ์ดทนดูไม่ได้ก็เลย

                เข้าไปช่วย!  อีกแล้วนะ  พี่แคล์พูดพร้อมกับเอามือกุมขมับ 

พี่แคล์อยู่กับฉันมาตั้งแต่ยังจำความได้  เพราะว่าพี่เค้าเป็นเด็กกำพร้า  คุณพ่อก็เลยรับมาเลี้ยง  ทำให้ฉันกับพี่เป็นเหมือนพี่น้องกันจริงๆ พี่แคล์อายุมากกว่าฉันห้าปี  ตอนนี้กำลังเรียนปริญญาตรีคณะนิติศาสตร์ปีสาม  สาเหตุที่พี่แคล์ต้องมาที่นี่ทุกวัน  ฉันเองก็ยังไม่รู้  เพราะถามเท่าไรก็ไม่ยอมบอก  แต่ที่ฉันรู้คือ  พี่แคล์ทำงานบางอย่างให้คุณพ่อบังเกิดเกล้าของฉัน  คิดดูดิ  แม้แต่อาชีพของพ่อกับแม่  ฉันยังไม่รู้เลย  =  =  หรือแม้แต่ว่า  ทำไมฉันถึงต้องปลอมตัวอย่างนี้  ทำไมฉันถึงต้องย้ายบ้าน  ย้ายโรงเรียนบ่อยๆ  ทำไมฉันถึงต้องเรียนการต่อสู้  และที่สำคัญคือ  ทำไมฉันถึงห้ามมีเพื่อน?  พ่อบอกว่า  สักวันนึงจะบอกว่าทำไม  เมื่อฉันโตพอที่จะเข้าใจอะไรได้แล้ว  แต่นี่รอมา  17  ปีแล้ว  จนหน้าอกโตขนาดนี้  ยังไม่รู้อะไรเลย     

                ชู่ว~  เบาๆ สิพี่แคล์  เดี๋ยวพวกมันก็รู้หรอกว่าการ์ดอยู่นี่

                พี่ไม่อยากให้เราไปสร้างศัตรูที่ไหนนะการ์ด  โดยเฉพาะพวกอันธพาล  เดี๋ยวนี้กัดไม่ปล่อยจริงๆ  จะสลัดก็ยาก

                การ์ดรู้ค่ะ  แต่มันก็อดไม่ได้หนิ  น่าสงสารคนที่ถูกไถเงินออก   3  แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่แคล์  การ์ดเตรียมพร้อมมาอย่างดี  นี่ไงดูดิ  ฉันพูดพร้อมกับหมุนตัวโชว์พี่แคล์รอบนึง  ปลอมตัวมาซะขนาดนี้จำได้ก็บ้าแล้ว  อย่าห่วงเลยพี่แคล์ ^^  ฉันใส่แว่นกรอบดำอันใหญ่ทำให้เห็นหน้าไม่ชัดไปครึ่งส่วน  วิกผมสีทองถักเปียทั้งสองข้างถูกถอดออกมา  เผยให้เห็นผมสีดำที่อยู่ข้างใน

                ยังมีอีกนะ  นี่ไง  ฉันค่อยๆ ถอดคอนแทคเลนส์สีน้ำตาลออกออก  ทำให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าสดใสที่อยู่ภายใน

เตรียมพร้อมจังนะเรา  แต่พี่ก็ยังไม่สนับสนุนอยู่ดีนั่นแหละ  ถ้าเกิดพวกนั้นทำร้ายเธอขึ้นมา  คุณท่านก็เอาพี่ตายนะสิ  คนพูดขมวดคิ้วอีกรอบ  เพราะรู้ว่าถึงยังไง  ก็คงห้ามเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้อยู่ดี

อย่าห่วงเลยค่ะ  การ์ดป้องกันตัวเองได้นะค่ะ  ปลอดภัยหายห่วง  ฉันยิ้มแป้นให้พี่แคล์อีกครั้งนึง

~เจ็บแค้นเคืองโกรธโทดฉันไย~

พี่แคล์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู  ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าใครโทรมา  และกดรับสาย

สวัสดีค่ะคุณท่าน

อยู่ค่ะ

ค่ะ

พี่แคล์ส่งโทรศัพท์ iphone มาให้ฉัน  และทำปากบอกเป็นนัยให้ว่า บอกว่าเราสบายดี  ทุกอย่างเรียบร้อย ฉันพยักหน้าตอบกลับไป  และกรอกเสียงลงในโทรศัพท์

หวัดดีค่ะพ่อ~

( เมื่อไหร่เราจะกลับบ้านล่ะลูก  แม่เค้าเป็นห่วงมากนะ )

เดี๋ยววันนี้การ์ดจะแวะเข้าไปนะพ่อ

( แล้วก็การ์เด้น  วันนี้สายของพ่อรายงานมาว่า  ลูกไปมีเรื่องกับพวกอันธพาลมาใช่มั๊ย )

เสียงของปลายสายเปลี่ยนมาเป็นเคร่งเครียด  แต่แฝงด้วยความห่วงไย

โถ่~  พ่อก็  อย่าเป็นห่วงเลยค่ะ  เรื่องนิดๆ หน่อยๆ ไม่มีอะไรหรอก

( แต่ลูก)

การ์ดรักพ่อนะค่ะ  จุ๊บๆ เดี๋ยวจะไปหาพ่อแล้วค่ะ  บอกป้าอิ่มทำขนมอร่อยๆ ไว้รอการ์ดกลับบ้านเลยนะค่ะ

( ได้  แต่ลูก)

อ่อ  พ่อค่ะ  ไม่ต้องให้ลูกน้องพ่อทำอะไรนะค่ะ  เดี๋ยวการ์เด้นคนนี้จะจัดการเอง

( เฮ้อ )

ฉันตัดสายทิ้งไป  ก่อนจะหันไปสบตาพี่แคล์

ไปกันเถอะพี่แคล์  วันนี้มีรายการอร่อยๆ รอเราอยู่ตรึมเลย > <  ฝีมือป้าอิ่มไม่เป็นสองรองใครในทั่วหล้า  แล้วโดยเฉพาะถ้าบอกว่าฉันจะกลับบ้าน  ก็ยิ่งแสดงฝีมือเต็มที่กว่าเิมแน่

ใส่นี่ไป  พี่แคล์โยนวิกผมสั้นสีทอง  และชุดเด็กผู้ชายมาให้

ค่า~  ฉันคว้าชุดไปเปลี่ยน

10 นาทีผ่านไป  ตอนนี้พวกเราเตรียมพร้อมแล้ว 

พี่แคล์อยู่ในชุดมหาลัยชาย  ในขณะที่ฉันอยู่ในชุดนักเรียนชายมัธยมปลาย

เช็คให้ดีก่อนนะการ์ด  เกิดเดินๆ ไปวิกหลุดนี่พี่โดนคุณท่านฆ่าแน่ๆ

โถ่~  อย่าห่วงเลยค่า  การ์ดนะ  ปลอมตัวมาหลายปีแล้วนะค่ะ  ประสบการณ์เหลือล้นค่ะ

อืม  ไปกันเถอะ  พี่แคล์เปิดประตูออกมาข้างนอก  ตอนนี้พวกเรากำลังเดินออกจากซอยเดิมที่ฉันเคยวิ่งหนีเข้ามา  พวกอันธพาลกลุ่มเดิมยังคงเดินหาตัวฉันกันให้วุ่น

เฮ้ย!  ไอน้อง  เห็นผู้หญิงถักเปียผมสีน้ำตาลวิ่งมาแถวนี้มั๊ย  วัยรุ่นชายในกลุ่มนั้นเดินเข้ามาหาพวกเรา

ไม่เห็น  คำตอบของพี่แคล์

เห็น  คำตอบของฉัน

อย่างนี้มันมีพิรุธนี่หว่า  พวกแกเอายัยนั่นไปแอบไว้ที่ไหน

ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่เห็น!

เห็น!  พี่แคล์ทำหน้าเซ็งอีกครั้งเพราะคำตอบของเราสองคนไม่เหมือนกัน

ลูกพี่!  ผมเจอตัวการแล้วครับ!!!  สิ้นเสียง  ก็มีวัยรุ่นอีกหลายคนเดินเข้ามาหาพวกเราอย่างปองร้าย

เฮ้อ!  เป็นเรื่องจนได้  พวกคุณถอยไปเถอะ  เราไม่อยากมีเรื่องกับใคร  พี่แคล์หันไปพูดกับลูกพี่ ( หน้าบาก )ของพวกมัน

คงจะไม่ได้วะไอหนุ่ม  เราแค่อยากจะสั่งสอนให้รู้  ว่าอย่าให้ความช่วยเหลือคนที่พวกเรากำลังตามอยู่  ไม่งั้นมันจะต้องเจอแบบนี้  สิ้นเสียงแล้ว  ลูกน้องของไอหน้าบากก็วิ่งตรงเข้ามาหวังจะทำร้ายเรา

หมัดๆ หนึ่ง  ตรงเข้ามาที่ฉันอย่างสุดแรง  ฉันแค่เบี่ยงตัวหลบนิดหน่อยก็พ้นจากรัศมีของหมัดได้แล้ว  สัญชาติญาณของฉันเตือนว่ามีใครกำลังจะเอาอะไรฟาดฉันจากข้างหลัง  ฉันหมุนตัวไปอยู่ข้างหลังของไอหมอนั่น  และยันหลังมันลงไปนอนกับพื้น  ตอนนี้พวกนั้นเริ่มเข้ามาทีเดียวแล้ว  แต่ก็ยังไม่คณามือฉันหรอก 

อาร์ต  พี่ว่าจัดการให้มันเสร็จไปเถอะ  ชื่อที่พี่แคล์พึ่งตั้งให้เมื่อสิบนาทีก่อน  ถูกเอ่ยออกมาจากปากคนตั้ง อย่ามัวแต่มาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ

มึงอย่ามาปากเก่ง!  หนึ่งในนั้นตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น

หึ  พี่แคล์ยิ้มให้พวกมัน  แต่ฉันว่ามันเป็นการแสยะยิ้มมากกว่านะ

เด็กหนุ่มทั้งสองคนจัดการกับกลุ่ม ไอหน้าบาก ( ไม่รู้จะตั้งว่าไงดี ) ภายในเวลา  5  นาที  และจากไปด้วยความรวดเร็ว